Dostluğumun yıkılan anotomisi

Sana ruhumun penceresinden baktım
İçimin dar havası gözlerimi sulandırırken
Sana yinede yüregime saplanmış cam kırıklarını sunmadım
Bir hançer saplasan bu kadar acıtmaz yüregimi anlatmadım
Anlatmadım bağlarımızın anotomisinin ağır yara aldığını
Yoo bu sefer deyil olmayacaksın haberdar tedirginligimden
Olmayacaksın artık benim istedigim yerde zorlamayacağım seni
Herkez gibi sende kendi yerini kendin seçeceksin
Egerki farkın varsa herkesten farkınıda kendin göreceksin
Ben yormayacağım artık kendimi
Dost canlısıydım çektim sayenizde elimi
Buyurun meydan sizin aklın yolu birse buyurun güle güle
Ben aklın yetmedigi yerde biterim köklenirim
Sen aklın yetdigi yerde bit bende yüregimin
Herkesin bir silahı vardır kendi bedeni içinde
Benim silahımın namlusu dudaklarımdan gözükür kurşunu dilimden dökülür
Tetigi yüregimden basar benim silahım
Pusuya yatar ruhumun penceresinden bakarım
Küstürdügünüz insan yanıma kendim ağlarım kendim yanarım
Daha eyvallah demem bir kürek toprakta ben atarım dostluk inancımın üstüne
Yüzmeyi bilmeyen bir insan gibi çırpınıyorum boğulmamak için beni sendelediginizde
Usandım artık başımı gökyüzüne dayamaktan
Gözlerimde yağmur tanesi gibi yaş olup akmanızdan bıktım
Ben artık ateşte yanmaya razıyım bir yanarım bir acır canım
Artık dost sancısına bin yanıp bir ayılmayacağım
Alev topu gibi yürekten yürege yuvarlanmayacağım
güle güle inancım güle dostluk yanım
bundan sonra artık herkes arkadaşım