Dostlarım(!) Şiiri - Elif Gülay

Kalemime küstüm dedim, dayanamadım.
Kalbimde yine sancı; yazmaya başladım.
Yandıkça yazdım, yazdıkça ağladım.
Duygulu olsunlar diye şiirleri de ıslattım.

Düşünürken el ele verdik kalemimle,
Defter yalvarıyor artık beni yaz diye,
Kafam karmakarışık, işi kalemim aldı,
Gönlümden geçenleri aldı kağıda yazdı.

O gece yalnız değilmişiz, uyuyormuş herkes;
Titrek aleviyle mum kardeşcik uyandı.
Bir rüzgar fısıldadı 'işte ben buradayım',
Ateş böcekleri de hemen bize katıldı.

Sazımı unutmadım o da yalnız duvarda,
Telleri de paslanmış, uzunca çalmayınca,
Baktım garip ağlıyor orda öyle kalınca,
Onu da aldım yanıma, içimi acıtınca.

İşte böyle kalabalıkta yalnızlık çekiyorum,
Çok dostum vardı, neredeler bilmiyorum.
Gerçek olan yarenler yanımdakilermiş meğer,
Onlarda bir gün gider eskitirsem eğer.

Sıkıldım ben arkadaş, yazdıklarım saçmalık
İlhamı buraya çağırın, bu ne kof kalabalık!
Sazım sen git yerine, rüzgâr sen de sus artık,
Mumum da bitiyor, kalmış tek bir satırlık.

Ya işte böyle defter, tek sırdaşım sensin,
Kalemim sen de aramızda elçisin.
Sizler olmasaydınız çok yalnız kalırdım,
İşte şiirim bitti, siz de mi gidiyorsunuz
Dostlarım?