Dostça Şiiri - Zühre Türkeli

Biliyorum, şu an sanki dünya üzerine yıkılmış gibi hissediyorsun. En saf, en temiz hayallerini birine emanet edip de onların paramparça edildiğini görmek; insana nefes almayı bile unutturan bir sızıdır. O "masumiyetin çalınmış" hissi, insanın içindeki o neşeli çocuğu susturur.

Ama şunu unutma; hayallerini yıkan kişi, senin kalbindeki o sevme ve umut etme yeteneğini yok edemez. O sadece senin sunduğun güzelliği taşıyamadı, bu onun eksikliğidir, senin değil. Şimdi canın çok yanıyor olabilir, gözyaşların dinmeyecekmiş gibi gelebilir. Bırak aksın, bırak ruhun o ağır yükü dışarı atsın.

Zaman, yaraları belki tamamen yok etmez ama onlarla yaşamayı, onlardan bir güç devşirmeyi öğretir. Bir gün geriye dönüp baktığında, bu enkazın içinden çok daha güçlü, ne istediğini bilen ve masumiyetini sadece hak edenlere saklayan biri olarak çıktığını göreceksin. Kırıldığın yerden çiçek açman vakit alabilir, ama o çiçekler mutlaka açacak.

Sen değerlisin, kalbin değerli. Kendine bu acıyı yaşamak için izin ver ama orada sonsuza dek kalma. Güneş her sabah yeniden doğuyorsa, senin içindeki o parlak yıldız da elbet bir gün yeniden ışıldayacaktır.

Dertleşmek istediğinde, anlatmak istediğin ne varsa ben Demek Gidiyorsun, Git Hadi
Demek gidiyorsun, bir veda bile sığdırmadan heybene,

Gözlerimde bıraktığın o sisli kederle...

Git hadi, durma buralarda artık,

Çünkü yarım kalmışlık, tamamlanmış bir gidişten daha ağır.

İçimde bir kentin yıkılışını izliyorum şimdi,

Sokak lambaları birer birer sönüyor ardından.

Sana "kal" diyecek dermanı tükettim ben,

Kendi ellerimle kapattım o eski kapıları.

Ardına bakma, bakarsan adımların ağırlaşır,

Bakarsan, bıraktığın enkazın altında ezilirsin.

Özlü bir sızıdır artık adın bende,

İçten bir yara, asla kabuk bağlamayacak olan...

Git hadi, yolun açık, yükün hafif olsun,

Benim payıma düşen ise sadece bu sessiz vedadır.. Yanında olduğumu bil.