Yok, mu şu yufka yürekliler!
Önce çoğalır sayıları, sayı arttıkça mutlu olduklarını zannederler.
Zaman geçtikçe acılar başlar, yorulur bedenler.
Sonra birden sayıları düşer, günden güne erirler.
Bu sefer de ‘dost’ kavramını üretirler. Farklıları seçmeye girişirler.
Lakin zaman geçtikçe onları da yitirirler.
Arkalarına dönerler ve düşünürler ki herkesten en az bir kazık yemişler.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta