Dost Şiiri - My Poem Halil Köse

Bu acımasız dünyada
temiz kalmaya çalışırdık.
Kir tutmasın diye yüreğimiz,
kahkahalarımızı bile sakınarak atardık.

Ah be can ah...
Nedir bu hâlin
Kara gecelerin
zifiri karanlığında mı kayboldun
İyilik lambasını
söndürdün de gittin be can

Dalından tuttuğum ulu çınarı
kökünden yakmaya kalktın.
Ben yoldaş sandım seni,
ilk esen fırtınada kaçtın.

Kırıldım; düşmandan değil,
sırtımı yasladığım yerden.
Meğer en derin yara, can bildiğimden...

Ah be dostum ah...
Sen bu işi oyun mu sandın
Oynadığın oyunu bıraktın da kaçtın...

Yük ederim sandın derdimi,
Gittin acımın ağırlığından.
Kaybettin... Geçemedin sen bu sınavdan.

Göğün kızıl rengi, yere düşen bir damla...
Her şey bana şahittir, kandırdım sanma.
Rüzgâr alır götürür tüm kötülüğünü,
yaşadığımız her yerde izim kaldı sanma.

Hangi algıların, yanılgıların,
aldatmaların
kurbanı oldun
Aklını, fikrini, vicdanını bir kenara attın.
Onurunu çiğnettin
ayaklar altına attın.
Yalan dünayaya aldanıp,
Üç kuruşa sattın.

İyilik sayfasına nankörlük yazdırdın da gittin.
Dostluk kitabında ihanet mi yazar
Tüm sayfaları kökünden kopardın da gittin.

Arkadaşlık böyle midir
Kanayan yaraya tuz dökmek midir
Bahar da gelip, kış da gitmek midir
Dün övdüğüne bugün sövmek midir
Böyle midir? Söylesene dost...
Dostluk böyle midir...

Bir kahvenin kırk yıl hatırı olurdu hani!
Sen bir yudumda sattın yılların vefasını
Yudum yudum tükettin kardeşlik hatırasını

Vefasızlık, dostun attığı en acı tokattır;
bir ömür yüreğinde acısı kalır.
Gözün gördüğü ihaneti, hercai hâlleri
yüreğine anlatamazsın.
Yapma be kardeş... Etme...

Ahdü vefa, dostun taşıdığı
en kutsal sancaktı.
Yere düşürüp de gittin
Kardeşten kardeş olmaz belki demiştin
Ama can yoldaştan olur demiştik kardeş.
Kardeşini yarı yolda bıraktın da gittin...

İki ırmağın birleştiği bir nehir gibiydik.
Sen kuruttun, gittin... Kuruttun, gittin...

Kötü günde
gidişin değil beni yakan;
dost dediğim, can dediğim birinin
en dibe vurduğun an,
Arkama baktığımda bir hiçti bende kalan...