Dost Şiiri - Bülent Albayrak

Bir elin parmaklarını geçmeyen,
Dostlarının varlığı
Ziyadesiyle memnun ediyordu onu.
Kendisini dünyanın sahibi görenlere inat,
O dünyaya ait görüyordu kendisini.
Ve kısa yolculuğunun farkındaydı.
Etraftaki alkış ve tezahuratların,
İnsanı ya başarıya ulaştıracağının,
Yada soytarı yapacağının bilincindeydi.
Hüzünlü olduğu zaman dahi,
Gülümsemeye gayret göstermesi
Sevinçliyken bir tarafının buruk olması
Her şeyin geçici olduğunu bilmesindendi.
Gönül kırmanın, bir şatoyu havaya uçurmaktan
Farksızlığının önemini kavramıştı.
Buna rağmen kendini beğenmiş,
Fırsatçı, rantçı, kaba, dudağından tebessüm,
Yüreğinden sevgi eksik budalaların taaruzlarını
Görmezden gelmesini kendisine yakıştıramıyordu.
Arka arkaya sıralanan niteliklerin sahibine dahi
Nezaket çerçevesinde ve tebessümle,
İnandığı doğruları söyleyecek hatipliğe sahipti.
Bu doğruları duymamazlıktan gelecekti,
İnsan evlatları.
Fakat onun yüreğindeki hararetin yerini,
En azından bir meltem esintisine bırakacaktı.
Milyonlarca halden anlamaz, hatır sormaz
Tilkiden kurnaz nefeslere rağmen
Üç- beş dostun varlığıyla
Güzeldi hayat.