Umut doluydu bir zamanlar içim,
kendi neslimden olanı
kendim gibi dönüştürebilirim sanmıştım.
Bencilceydi belki bu fikir,
ama bağlayan tek sahici hedefti beni hayata.
Şimdi bakıyorum ardıma:
Ne vakit kalem tutsa ellerim
Sensizliği yazıyorum kağıtlara
Üşüyor pare pare zaman
Parmak uçlarımdaki can kırıkları
Damlıyor hiçliğimdeki ufuklara
Bazen düşünürüm de bulamam
Neden tutkunum böylesine sana
Sebep nedir acep
Tenin, kokun, saçların mıdır
Yok yok
Masumiyetin midir
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!