Dört Gün Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Bugün babalar günü değil
Yüreğimin feryat günü
Yıllardır gül yüzünü göremem
O Mübarek ellerini öpemem

Nasıl zor bir bilsen
Bir bilsen sensizlik nasıl kor
Onbeş yıl oldu bizden gideli
Onbeş yıl oldu sarılıp öpmeyeli
Annemi, kardeşlerimi, beni
Acının içine gömeli

Babam ne yüreği temiz insanmışsın
Sevdiğin sanatçıyı adıma vermişsin
Sanki yıllar sonra
Soyadının da geleceğini bilirmişsin

Nasıl zordu bir bilsen
Beyaz gelinliğimle en son
Evimizden çıkarken gitmek
Belime kırmızı kurdelemi
Senin değil de
Erkek kardeşimin bağlamasını beklemek
Kalbimin o an
Hiç çarpmadığı kadar çarpışını hissetmek

Oku kızım derdin oku
Sesin hala kulaklarımda
“Kızların okuması şart olmazsa olmaz”
“Erkekler okumasada taş taşır zorda kalmaz”
Tuttum babam sözümü
Değişmedim değişemem ki
Senden aldım özümü
Haklının yanındayım senin gibi
Bayrağıma bağlıyım canım gibi
Evlatlarının şeref, namus mayası
Başımı hiçbir zaman eğmedim
Senden sonra da
Zalime prim vermedim
Sarstılar ama
Senin gibi kavlimden dönmedim
Senle yoğrulmuş benliğimle
İnsanlığıma insanlık ekledim

Kahrolası hastalık geldi başımıza
Ne çok ağladım
Çare olmadı ki doktorlar sana
Aylarca kaldın çapada
En son çıkardılar taburcuya
Yapacak şey kalmadı
Götürün dediler
Kendi yatağına
Kaç kere sahte güldüm yüzüne
Sonra gittim ağladım gerilerde
Sen gözyaşımı görme üzülme diye

Dört gün
Cehennemde yaşar gibi
Dört gün
Dört asır
Evde koluna serum taktılar
Aşını, ekmeğini içine kattılar
Öğrenmiştim
Şişeyi değiştirmeyi
Babam açlıktan ölmesin derdim
Dördüncü gün yine ben değiştirdim
Ayakucunda babaannemin
Değiştirme sözünü dinlemedim
Sana ölümü hiç giydiremedim
Bilmedim...
Meğer ayakların soğumuş
Babaannem çoktan duaları yoluna koymuş
Benden saklamış
Korkarım sanmış
Canımdan korkarmıyım anlamamış.