Dopdolu Bir Gün Şiiri - Sibel Öner

DOPDOLU BİR GÜN

Uyandığımda dertlerim beni yalnız bırakmıyor
Sersemliğimi üzerimden atarken bile beni düşündürüyor
Yeni birgün başlıyor sevinciyle başladığım bugün
Daha erken saatlerde beni bunaltıyor

Gün içinde zaten kafam karmakarışık
Cevap bulamadığım sorularım darmadağınık
Emin olamadığım yaşantım saçmalık
Kötü bir hayatım olduğunu anlıyorum çarçabuk

Kendini bilmez iki densiz çıkıverir
Uğraşırsın ama seni biranda bitirir
Tam peki pes ettim derken
Sabrım direnir,karşılığını veriverir

Gün yavaş yavaş bitmekte bittim sanır
Oysa benim günüm yeni yeni başlar
Gün içinde yaşananlara alıştım zaten
Ciddisi gün sonu ve yeni birgün başına kadar

Gece uzanırım yatağıma sanki hiçbirşey yok gibi
Tırmalayıp çalışmışımdır tıpki bir amele gibi
O yoğun gün içi birkaç saniyelere sığar yelkovan gibi
Uyumaya çalışırsın ama uyutmaz içindeki

Sıkıntılar buhranlar kara bulutlar çöker üstüme
Git istemiyorum derim gitmez çullanır tepeme
Ne yapayım çaresiz ben olduğumca var dertlerim
Sanki bir tutuklu gibi kelepçeledim zincirlerimi

Bazende o bırakmak ister beni ama alışmışım ya
Acı versede sorunlarım onlar benim bir yandaşım
Onlarda bırakırsa ben nasıl yaşarım
Varsın onlarda olsun yaşantımda

Dünya kahpeliklerle doluysa ben ne yapayım
İyi biri olmak istiyorsam hatalımıyım
Sevmek sevilmek istesem suçlumuyum
Mutluluk peşinden koşsam acemimiyim

Hayat zor bir imtihan çalışmalıyım
Ümitsizde olsa bu sınavı vermeliyim
Kendimle barışmalıyım
Ve sevmeyi denemeliyim
Ve aşkı
Ve ve sonrasını

Sibel ÖNER