Döngü Şiiri - Nur Yavuz

Bilmiyordum.
En ikna halimde beni yaralayacağını bilmiyordum.
Kalbimin önünden aklımı çektiğim anda vuracağını bilmiyordum.

Bilmiyordum incitmek için pusuda beklediğini,
gardımı indirdiğim anca dikenlerini atacağını bilmiyordum.

Ayağım tökezlediği anda bir çelme daha takacağını,
en ufak bir hendekte arkadan iteceğini,
kanadığımı görmek için fırsat kolladığını bilmiyordum.

Fırtınanın içinde bırakmak için yanıp tutuştuğunu,
yağmurun altında üşüdüğümü görmeyi arzuladığını bilmiyordum.

Yaralandım.
Vuruldum.
İncindim.
Koptum inceldiğim yerden
Gardım da kalmadı mesela
Kanatlarımsa paramparça
Fırtına da savurdu olduğum yerden
Yandım, tutuştum ve hatta üşüdüm.
Şayet üşüdüyse şair
Başa dönmeli o vakit.
En başa...

Yaramı sardım.
Bağladım incecik yeniden
Gardımı aldım
Kanatlarımı onardım
Fırtınam dindi
Yandım, söndüm, kor oldum.
Şayet yandıysa şair
Başa dönmeli o vakit
En başa...