Döner Sanmıştım Şiiri - Muhittin Alaca

Artıyor günbegün, ruhumda sızım,
Oysa sen, zârımı, diner sanmıştın.
İçerde yangınım, görünmez közüm,
Oysa sen, harımı, söner sanmıştın.

Tutunacak dala, muhtaçtı elim,
Yokluğun onulmaz, dert açtı gülüm,
Sevgin bana şifa, ilaçtı malum;
Oysa her merhemi, dener sanmıştın.

Rahatını bozma, en uzaklarda,
Sen baharı yaşa, ben buz, aklarda,
Bırak didineyim, hin, tuzaklarda;
Oysa sen, zorumu, hüner sanmıştın.

Bölük pörçük uykum, gün-gecem kahır,
Dar geldi bir bilsen, koskoca şehir,
Tadı yok, ne yersem, farz et ki zehir;
Oysa sen, şıramı, süner sanmıştın.

Yığınlar içinde, arıyorum ben,
Her sarı saçlıyı, sanıyorum sen,
Çimen göz, kalem kaş, benziyor ay ten;
Oysa sen, serimi, tanır sanmıştın.

Ayrılık yelleri, pek yaman esti,
Yerle yeksan etti, iflahım kesti,
Kalmadı mecalim, çatladı testi;
Oysa sen, sabrımı, pınar sanmıştın.

Ömür tükeniyor, son dem, son durak,
Karanlık sularda, çekmişim kürek,
Hasret hançeriyle, bin parça yürek;
Oysa tek, sırtımı, kanar sanmıştın.

Aşktan yana uçtu, bütün hevesim,
Öksürmekten harap, göğüs kafesim,
Kısıldı gür sesim, çıkmaz nefesim;
Oysa sen, veremi, yener sanmıştın.

Biliyorum yitmiş, dünyada vefa,
Aşkın kanunudur, gam ile cefa,
Yollara uzunca, baktım son defa;
Oysa ben, yârimi, döner sanmıştım!

Muhittin Alaca