Dön, Gel Şiiri - Erdal Ayık

Gözleri örter masiva, dön, baktığın sanem,
Ben beni görmezmiş, denir ki; gel, gönül benim.
Dilleri söyler zül reva, dön, duyduğun vehim,
Bülbül gül demezmiş, denir ki; gel, Sübhân benim.

Bilmez, hatalarda debelenir durur isen,
Görmez hazineni nicelere bakar isen,
Olmaza, şecer-i tuba tohumun ekersen,
Varlık denen yokmuş, denir ki; dön, gel, vâr benim.

Varlıktan maksat mana! Suret, kaş değil insan,
Sınırsız ihtiyaç, sıfır sermayen var olan,
Yalnızlıkta dinle! Ruhun, "ebed!" diye bağıran,
Huzur O'nda imiş, denir ki; dön, gel, ruh benim.

Haddini aşar, olmaz kem söz söylediğinde,
Sigaya çekilir rucün, yıllar geçtiğinde,
Ruhun ümit eder, gözyaşın döküldüğünde,
Elzem, muhabbetmiş, denir ki; dön, gel, aşk benim.

Her şeyin var yaptığı, mutludur yaptığında,
Kimi bal, süt eder, Aşk ile! at koştuğunda,
Ya senin hizmetin nedir? Âlemin merakında,
Fıtrat kulluğunmuş! denir ki, dön, gel, Hû benim.

Anla ki gözüm, cümle varlık sana hizmetkar,
İstenilen, vücud değil, ruh ne ile doyar?
Ruh-u Ahmedi, Marifetullah ile coşar,
Hâdim-i Furkan'mış, denir ki; dön, gel, Rab benim.

Dertlere meclûb olup, matlûb istenebilir,
Çok ağır, rahmetin nerede? sorulabilir,
Eğri odun; günahkar, hakir görülebilir,
O'nda hata yokmuş, denir ki; dön, gel, Hakk benim.

Malı serveti, bilipte zekandan toplama,
Hamd makamı "tek"tir, ona buna, sakın, bölme,
Zerreden kürreye bak "bir", aklından çıkarma,
Ruhu cisme çarpmış, denir ki; dön, gel, Mülk benim.

Kısıtlısın, vermese ruhu yaşam mı olur?
Hem ölüm bile güzel, ki O'na kavuşulur.
Sonsuzu iste, anla, O'nu ölüm mü bulur?
Ölen nefis imiş, denir ki; dön, gel, Hayy benim.

Kimisini tahtından canından eden dert ne?
Kimin döndüren kimin gezdirip söyleten ne?
Sırrı fail; şer mi, gözyaşı mı? bir bilsen, ne?
Eylediği hoşmuş, denir ki; dön, gel, Hayr benim.

Gönüldür mekanı Sübhân olanın, var Ruh'u,
Aşk-ı Rabbani muhabbettir Hakk'ı, denir Hû,
Mülkünde tek Hayy'dır, eyler Hayr'ı yâr Kaimu,
Ezel-i ebedmiş, denir ki; dön, gel, Ferd benim.

Hamuşan Erdal, yeter! dön, gel, söz sükût bulsun,
Vakit tamam olunca, sabır, elbet bir mevtsin,
En Sevgiliye sunduğun, ne ki? af beklersin!
Ümit kesilmezmiş, denir ki; dön, gel, Kadr benim.

Erdal Ayık
Kayıt Tarihi : 17.12.2022 06:18:00