Dolunay Dolunay Dolunay Şiiri - Kara Çoc ...

Özlüyorum…
Bu kelimeyi kimseye söyleyemedim.
Dilimde küle dönüyor,
kalbimde karanlık bir rüzgâr gibi dolaşıyor.
Nereye dönsem, gölgem senden bir parça taşıyor sanki;
ne yana baksam, hatıranın gözü üzerimde.

Unutamıyorum…
Zamanın boynuna çökmüş bir zincir gibi
seni içimde sürüklüyorum.
Her adımımda biraz daha eksiliyorum;
sanki hatırladığım her saniye
kalbimden bir tuğla daha sökülüyor.

Sahi…
Sen de özlüyor musun beni?
Yoksa ben, senin bir anlık gülüşünü
ömre bedel sanacak kadar büyük bir yanılgıya mı tutuldum?
Belki hiç sevmedin…
Ben senin suskunluğunu bile
kendime “seçildiğim” sanarak büyüttüm.

Aklına geliyor muyum hiç?
Bir gecenin en çukur yerinde,
yağmurun camlara vurduğu o ürpertili sessizlikte,
ismini hatırlayınca içi buz kesen biri gibi
sen de bir an nefessiz kalıyor musun?
Yoksa ben, senin hafızanda bile yeri olmayan
fazlalık bir hikâyenin gölgesiyim?

Bazen düşünüyorum:
Belki de sevmek,
birinin kalbinde yer bulmak değil;
yer bulamayacağını bile bile
onun etrafında sessizce dolaşmaktır.
Ben seni böyle sevdim işte —
dokunmadan, kırmadan,
yine de en derine saplanarak.

Geceleri içimden geçen cümleleri
kimseye söyleyemedim.
Çünkü bilirdim,
senin adın geçince yüzümde beliren o acı,
sıradan bir hüzün değil;
kaderin omzuma çöktürdüğü
soğuk bir ağırlıktı.

Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Ben seni beklemekten yoruldum sandım;
meğer yoran senin yokluğun değil,
senin geri dönmeyeceğini
artık apaçık bilmekmiş.

Oysa sen,
benim içimde hâlâ en canlı yerdesin.
Senden geriye ne kaldı bilmiyorum;
birkaç cümle mi,
yarım bir bakış mı,
yoksa hiç söylemediğin bir veda mı…
Ama ne kaldıysa,
her gece içimde yeniden kanıyor.

Ben seninle kavga etmedim;
senin yokluğunla boğuştum.
Her sabah başka bir eksik yanımla uyandım,
her akşam başka bir susuşun altında ezildim.
Belki de insan, en çok
gidemediği bir kalpte tükeniyormuş.

Sana kırgın değilim,
ama kendime hesap veremiyorum.
Neden bu kadar içimde taşıdım seni?
Neden senden kalan boşluğu
bir başkasının sesi bile dolduramadı?
Neden hâlâ,
adını duyunca içimde bir yer
sanki yıllardır kapalı duran bir kapıyı açıyor?

Artık anlıyorum…
Seninle yaşamadığım ne varsa,
hepsi bensizliğine yazılmış bir kaderin içindeymiş.
Sen beni hiç kaybetmedin ki;
kaybetmek için önce sahip olmak gerekirdi.

Özlüyorsan bekle…
Ben hâlâ burada, sessizliğimin içinde seni sayıyorum;
ama unutma, beklemek de bir gün biter,
ve o gün sen, sadece geride bıraktığın boşlukla kalırsın.

Ben mi ? Çok özledim ….