Dokunma ! Şiiri - Neslihan Akay

Dokunma
Çocukluğumda gülmedi yüzüm,
Yalın ayak geçti her bir günüm.
Soğuk duvarlara anlattım derdimi,
Anlamadı kimse ördüğüm bendimi.

Gençliğim dört duvar arasında pas tuttu,
Umut dediğin, küflenmiş bir yemin gibi çürüktü.
Her sabah yüreğim dikenli bir avlu,
Her gece karanlık içime çöktü.

Ben o çukurun adıyım artık,
Bir yudum ekmek, bir parça acıt ki.
Sırtımda yılgınlığın kamburu yüklensin,
Sonsuz bir yokuşta ayaklarım geri adım atsın..

Dokunma !

Acının başkentiyim, adresim belli,
Her mevsim sonbahar, her poyraz deli.
Yoklukla ördüm kendime surları,
İçimde yankılanır haykırışların suskunlukları.

Ben acıyla mühürlü bir yangınım.
Belanın ta kendisiyim,

Dokunma Hayat !
Uzak dur benden

Soğutma daha fazla kendinden!

Bana Dokunma !