Dökülen Dutlar Şiiri - Yusuf Tatar

(Pazardan eve getirdiğim dutların
Bir kısmınnın ben yokken
dökülmesi üzerine)

Ağacında büyüyordu,
Herkes onu yiyiyordu,
Ne tatlıymış diyiyordu,
Hani dutlar, hani dutlar?.

Çok severim taze dutu,
Alırım ben kutu kutu,
Nerededir o son kutu?
Hani dutlar, hani dutlar?.

Sıkılınca olur pekmez,
Pekmezi yiyenler çökmez,
Kimse dutu yere dökmez!
Hani dutlar, hani dutlar?.

Gövdesiyle saz oluyor,
Yaprağıyla yaz oluyor,
Meyvesiyle haz oluyor,
Hani dutlar, hani dutlar?.

Biz dut için neyi verdik!
Kalanını, yeyiverdik,
Son sözümüz deyiverdik,
Hani dutlar, hani dutlar?.
Trabzon,1981