Doğmamış Sözcükler Şiiri - Hasan Başdemir

Bir gece sızlıyordu, karanlıkta.
Sabahlar olmuyordu, hastalıkta.
Bir çocuk adımlıyordu, aşklıkta.
Bir de kadın bekliyordu, boşlukta.

Gece dedimse, siyaha hasrettir.
Sabah dedimse, güneşe hasrettir.
Çocuk dedimse, oyuna hasrettir.
Kadın dedimse, adıma hasrettir.

Sızlayan gecede bir çocuk çıksa,
Olmayan sabahları bitirse, atsa,
Ona doğmamış sözcükler çıkarsa,
Kadınım dese “aşkı” bırakmasa.