Doğduğumdan Beri Şiiri - Deniz Turkozu

Tırnaklarımı kemiriyorum,
Hiç yoktu zaten.
Doğduğumdan beri
Uzamaya çalışanı kemiriyorum.
Ama yutmuyorum, korkudan
İçimde tırnak ağacı çıkar diye.
Böyle demişlerdi ben büyürken.
Öylece kaldı.

Başka...
Ruhumu kemiriyorum,
Doğduğumdan beri.
Onu kimse söylemedi.
Sabahtan akşama,
Akşamdan geceye,
Geceden sabaha kemiriyorum hem de.

Ve daha çok sürecek,
Belki hiç bitmeyecek.
Bir zıpkın delse yüreğimi
Sırtımdan köpürecek kanlar
Topuklarıma değdikten sonra bile.

Kalabalık sesler arasındayım,
Doğduğumdan beri.
Yankıları dinmeyecek,
Kurumuş,
Pislikten tıkanmış kulaklarımda.
Bitmeyecek.

Kendi sesimi duyuyorum
Doğduğumdan beri.
Avuçlarımdan sekiyor
Göğüs kafesimin içinde dalgalanıyor,
Arkasından, aşağılara iniyor;
İtici gurultular eşliğinde
Sindirmeye çalışıyor bağırsaklarım.

En sonunda gürültülü bir şekilde kusuyorum,
Neye direndiği belli olmayan
Kolların söktüğü kaldırımların üzerine.

Bitmeyecek bir döngünün
Kucağına atıyorum kendimi yeniden,
Hiç bitmeyecek bir döngünün hem de.
Doğduğumdan beri.