Doğduğum Köy Şiiri - Aydın Ahmet

Dolaştım Bağdat’ı Şam’ı
İlla yine doğduğum köy
Başkadır dağları damı
İlla yine doğduğum köy

Uzundur tozlu yolları
Rengarenk biter gülleri
Neyleyim yaban elleri
İlla yine doğduğum köy

Çetindir kara kışları
Serin olur dağ başları
Seyrettim dalda kuşları
İlla yine doğduğum köy

Olsa sıcak bir tarhana
Yesem şöyle bana bana
Şehirler rahattır ama
İlla yine doğduğum köy

Yaylalar bahar kokunca
Göçler yollara çıkınca
Kanım delice akınca
İlla yine doğduğum köy

Fesli fesli ninelerim
Toprak damlı hanelerim
Kırk bir kere yinelerim
İlla yine doğduğum köy

Hani dereler nehirler
Havası beni zehirler
Rahat vermiyor şehirler
İlla yine doğduğum köy

Pınarı can katar cana
Buz gibi gelir insana
Soğan ekmek yeter bana
İlla yine doğduğum köy

Gölgedir bana meşesi
Yeter huzuru neşesi
Ciğerimin başköşesi
İlla yine doğduğum köy

Ne sıkılır ne bezerim
Ona şiirler yazarım
Köyde kazılsın mezarım
İlla yine doğduğum köy

Konuşurken senli benli
Bir çay içsek demli demli
Anlatırken Hasan emmi
İlla yine doğduğum köy

Kırlarında oynadığım
Seyretmeye doymadığım
Ne kaldı ki saymadığım
İlla yine doğduğum köy

Baba yurdu ganimetim
Toprakta biter nimetim
Boş ver şehri be Ahmet’im
İlla yine doğduğun köy