Doğduğum için affedin Şiiri - Vahdeddin ...

Ağlama dedi son bakışında
Biliyordu ne kadar kötü biri olduğunu
Sesinde bir pişmanlık
Son raddesinde hayatın
Kekeler gibi yürüyüşü

Doğduğum için affedin

Sesini dinlemek huzurun zirvesi
Toğrağı yaran çiçeği ısıtan güneş
Karanlığın en hüzünlü caddesinde
Aşk çıkmazı bir edayla haykırdı
Kimseler yoktu gökyüzünde..

İçine doğru üfledi yalnızlık
Bir yılan ısırığı kadar acı
Sinek vızırtısı kadar huzursuz
Alnına sürülmüş kara lekeler
Dünyada, kendini bağırdı aleme

Doğduğum için affedin...

Solgunluğuna yürüdü yolun
Yolun kıyısına vurgun
Bir çıkmaz sokakta tıkandım
Mecalim kalmadı, yakını almak için gönlüm
Yalçın kayaların hüzünkarıyım ..

Pencere önünde salkım dalları
Ağaçlar altında sarkan düşünceler
Mumyalandı hafızalarda keimeler
Hikayeler saksı içlerinde saklı suya muhtaç
Gözlere miller vuruldu çoktan

Çanları çalıyor artık hislerimin
Bir fidan misali diktim sevgiyi çöllere
Kalan en uzun düşüncem idin
Bir delinin son fıkrası çınladı kulaklarımda
Hiç bu kadar kalınmamıştı, çaresizlik

Son sözleriydi giderken
Anlamsız, kabul edilemeyecek kadar yüksek
Doğduğum için affedin...

Vahdeddin ARPAG