Doğayla Bütünleşmiş Kadın

Karayel ve Kadın — Yolun Derinliği

Kadının adımları, karayelin fısıltısı gibi hafifti;
Her adımda yeryüzünün derin sırları titreşiyordu.
Ayın büyüsü, göğün kalbine işlenmiş bir sır gibi,
Gecenin sessizliğinde ruhuna dokunuyordu.

Rüzgar, sadece bir hava değil,
Kadının içinde esen fırtınanın yumuşak izdüşümüydü.
Başındaki örtüyü kaldırıp, yüzünü dolunaya çevirdi;
Gökyüzünün sonsuzluğu, kalbindeki sonsuzlukla buluştu.

Dağların gölgesinde, yamaç aşağı uzanan şehir,
Kendini küçük bir alem gibi hissettiriyordu ona.
Kurak topraklarda yeşeren hayat,
Yüreğinde filizlenen umutlarla eş anlamlıydı.

O, yalnızca bir kadın değil;
Rüzgarla konuşan, ayla dans eden,
Doğanın kalbine nüfuz eden bir dervişti sanki.
Her esinti, onun içsel yolculuğunda bir mihrap,
Her yıldız, bir işaret,
Ve her adım, bir seyri süluk durak.

Karayel, o geceyi kutsuyor,
Kadının yürüyüşüne eşlik ediyordu;
Özgürlük ve teslimiyet arasında ince bir çizgide,
Geceyle gündüzün, kalple aklın kesişiminde.

Gündoğusuna daha var,
Ama kadın biliyordu ki, her karanlık ufuk, yeni bir aydınlığın müjdecisidir.
Kendini, rüzgarın kollarında bırakarak yürüyordu...
Bir sonsuzluk yolcusuydu o,
Ve gece onun rehberiydi.