Doğarken Kefene Sarıldı Bedenimiz

Doğarken kefene sarıldı bedenimiz
Mezarlar kuş tüyü yataktı bize
Ağlamak hayatın tek gerçeğiydi
Tebessüm düşlerde bile yasaktı
Ninni yerine kurt ulumalarıyla büyüdük
Civciv seslerine değil
Kartalların kanat çırpışlarına şahit olduk
Karşı durduk çakal sürüsüne aslanca
Tehlikelerden korkmadık doğru bildiğimiz yolda
Yüz vermedik yalaka tilkilere ve tilkileşmedik
Yiğitçe omuzladık her zorluğu
Ecdadımıza yüz karası değil
Övünç kaynağı olmaktı tek derdimiz
Yorulsak ta düşsek te hırpalansak ta
Yılgınlıkla yan yana anılmadı adımız
Rüzgar kanadımızdı her an efkar taşıyan
Karanlıktı gündüzler güneş içimizdeydi
Kayıptı zaman mekan geri dönmek ayıptı
Hayvandı güdülenler zulme direnen insan
Direnmeliydik bizde
Biz de öğrenmeliydik insan olmayı ve insan kalmayı
Zalimin zulmün kan ve gözyaşının kanıksanmasına
Tüm gücümüzle haykırarak yeter artık diyebilmeliydik
Evet bir çığlık olmalıydık
İnsanlıktan çıkmışlara insanlığını hatırlatacak
Bir çığlık tozu dumana katacak
Bir çığlık parçalarsa önce bizim yüreğimizi parçalayacak
Belki yüreksizler gene duymayacak
Ama bugün değilse de
Bir gün mutlaka karşılık bulacak