Doğanın Tutkusu Şiiri - Emin Fidan

Gel kadınım,
Şu zemheriyi kır da gel.
Sana olan aşkımı haykırdım doğaya,
Toprak ana içim içim işledi her sözcüğü,
Ve Tanrı yağmur verdi bulutlara,
O yağmurla şenlendi toprak ana.
Şimdi bak, sana olan aşkım çayır çimen.
Sen benim yüreğime düşen ilk cemresin.
Yağmurun ardında bıraktığı gökkuşağına,
Onun her rengine senden bahsettim.
Şimdi bak, hepsi daha canlı daha içten.
Sana olan umudumu
Siyah asfaltlara inat,
Kar beyaz hayallerle serdim yoluna.
Ellerinde ne var bilmiyorum,
Güç alıyorum, tuttukça kalabalık oluyorum.
Dokunduğum her şey daha bir güzelleşiyor.
Hani saçların gözlerinin önüne düşüyor ve sende geriye atıyorsun ya,
Arkasında bıraktığı kokuya kanat çırpıyor börtü böcek,
Sanki bütün doğa senin için kalp atıyor.
Biliyorum, kış gelecek ve sen yeniden gideceksin.
Ama bembeyaz örtü sokakları kapladığında
Sana olan umudum yeniden alevlenecek.
Sanki kibrit kutusunda kalan son kibrit çöpüyüm,
Tam yanıp alev alacağım derken kırılıyorum.
Yalancı cemreymiş diyip hasat kırıyorum.