Doğa'ya Şiiri - Mehmet Hacımüftüoğlu

Şu nefesi alır isen bir duada Hak'ka yönel
Din, bunu der, şükretmekti İnsan için insana yâr
Sen kendini değer bilsen acep olur mu bir önel?
Evet, beğen, insansın sen, gönlün vardır; eyleyen zâr!..

Doğaya bir zerre girmez; çıkmaz oradan zerre de...
İnsan harcar; Allah verir, kalbi sükûn bir zellede
Yaşam basit; kalp anlıyor; yönetimin şu kellede
Doğa ateş söndürmese olmaz mıydın hepten sen har?

Kar yağınca kardelenler karı deler suya koşar
Bakan görür manzarayı o'nla yaşar , kanı coşar
Derler bizde yaşamayan ailede kalır Yaşar...
Şu doğadır hayata renk; şu doğadır insana dâr...