Diz Çöküş Şiiri - Ozan Oğuz

Yorulmuş masumiyetimde sessizlik ve hissizlik
Düşlerime düşen uzak zamanlar
Hiç gelmeyeceklermiş gibi
Ben tam kurtuldum derken
Geçici bir çare olduğunu anlıyorum
Ve sensizlikte yavaşça yok oluyorum

Tam biraz olsa da nefes alabilmişken
Eski acılar çıkıyor yine ortaya
Yine kayboluyorum boşlukta
Uyandığımda ise acıyla
Görüyorum ki
Elle tutulacak hiçbir şeyim yok orada

Siyah düşlerimin ardında
Parlaklığını yitirmiş güneşe bakarken
Yarın hiç doğmayacak gibi
Ve bugün bile çok geç belki
Sevginin yaraları acırken
Ve kalp ağrın çoğalırken
Kurtuluş çok uzaklarda

Kader bana bir kez daha diz çöktürüyor
Dualarım ve ben, bir yakarış bu
Tek umudumu bağladığın; muhtaç kaldığım
Sonsuzlukta bir çare ararken ben
Sonunu düşünemezken
Kendime bir umut yaratmalıyım