Diz çökmeyiz Şiiri - Şeyhmus İdrisoğlu

İNSANI KÖŞEYE SIKIŞTIRANLARA

Siz istiyorsunuz ki insan, Aç kalsın, susuz kalsın, umutlarını unutsun.
Siz istiyorsunuz ki kalabalıklar
Boyun eğsin, diz çöksün, bir lokmaya razı olsun.
Ama unuttuğunuz bir şey var,
köşeye sıkıştırdığınız her bedenin içinde
Asırlık bir isyan, bir direniş var.

Siz betona hapsettiğiniz şehirlerde
Gökleri karartan binalar dikiyorsunuz,
Ama insanın yüreğine diktiğiniz gölgeleri
Ölçemiyorsunuz, tartamıyorsunuz.
Her gün biraz daha daraltıyorsunuz nefesi,
Biraz daha sıkıyorsunuz zincirleri
Ve şaşırıyorsunuz:
“Niye hırçınlaştı bu insanlar?” diye.

Çünkü siz, insanı hayvana benzetmek istiyorsunuz;
Açlığın terbiye edeceğini sanıyorsunuz,
Yoksulluğun diz çöktüreceğini…
Unutmuyorsunuz ki;
Hayvan bile köşeye sıkışınca saldırır.

Siz susturmak için korku salıyorsunuz.
Biz konuşmak için nefesimizi saklıyoruz.
Siz duvar örüyorsunuz,
Biz duvarların dibinde filizlenen
Otlardan güç alıyoruz.
Siz karanlığı büyütüyorsunuz,
Biz ışığı bir kıvılcımdan bile yaratmayı biliyoruz.

Köşeye sıkışan insan,
Bir gün öyle bir döner ki meydana,
Siz o gün ne duvarlarınızı hatırlarsınız
Ne de bir zamanlar kurduğunuz düzeni.
Çünkü insanın adaleti,
Bir masal değil;
Bir gün sokağa iner,
Bir gün meydanı doldurur,
Bir gün sizin sandığınız sessizlikten
Bir çığlık doğurur.

Ve siz hâlâ sanıyorsunuz ki
Biz yoruluruz, unuturuz, susarız.
Oysa biz,
Açlıktan değil, adaletsizlikten hırslanırız.
Cehaletten değil, baskıdan bileniriz.
Biz var oldukça,
Köşeye sıkışan her insan
Yeniden insanlaşır.
Ve sizin en büyük korkunuz da budur:
İnsanın yeniden insan olması…

Şeyhmus idrisoğlu