Diyemedim Şiiri - Hüseyin Çimen By Levo

Bir köşede kaldım yine.
dudaklarımın ucunda, söylenmemiş bir kelime…
Hıçkırık gibi düğümleniyor boğazımda,
Ne ileri gidiyor, ne de geriye düşüyor.
Bir bakışına bin dua saklamıştım,
oysa.
Hep sustum, hep sustum...

Kalbim titrerken bile gözlerine bakamadım.
Ellerim uzanacak gibi oldu da,
geri çekildim.
Korktum be kadın korktum anla işte...
Sevgiye değil…
Belki reddedilmeye,
Belki yalnızlığa,
Belki de kendime bile anlatamadığım o utangaç karanlığa...

Şimdi boş odaların duvarlarına konuşuyorum,
Her cümlenin sonunda bir yankı,
Ve o yankının içinde kaybolmuş bir adam.
Sanki sahnedeyim,..
Ama seyirci yok…
sadece ben,
ve yüreğimin en derininde çırpınan pişmanlık.

“Seni Seviyorum” diyemedim.
O kelimeyi dudaklarıma kadar getirdim,
Son anda geri yuttum.
Ve o günkü korkumdan,
bugünkü yalnızlığım doğdu.

Her an bir film gibi dönüyor zihnimde.
Sen gülüyorsun, ben susuyorum.
Sen elini uzatıyorsun, ben bakıyorum.
Sen bekliyorsun, ben kaçıyorum.
Ve perde kapanıyor…
Salonda sadece yine ben kalıyorum.

Şimdi hıçkırıklarla bölünüyor gecelerim,
Her nefesim,
Yarım kalmış bir itiraf gibi.
Keşke diyebildiğim tek kelime,
ama keşkeler kimseyi geri getirmiyor.

Eğer bir gün yeniden yazılsaydı bu sahne,
Elim titreyerek de olsa tutardım ellerini.
Eğer yeniden doğsaydım bu pişmanlığın içine,
nefesimi feda eder de söylerdim,
“Seni seviyorum…Seni Seviyorum... Seni Seviyorum..."

Artık,
bu cümle sadece gölgelerime söyleniyor.
Geride kalan tek şey,
unutulmuş bir adamın hıçkırık sesleri... sesleri... sesleri...