Diyarbakır Şiiri - Sabri Polat

Dicle nehri derin mi derin
Bakır renklidir; tenin
Tarihte bilinir, yerin
Gönülde çok çetindir çetin
Diyarbakır sokakları
Kavgalarda barut kokusu
Aldığı zaman
Evin damlarında
Ben-u sen sokaklarında
Beyaz güvercinler uçar
Uçar ki Diyarbakır çocukları
Gülüşlerin de biriktirir
Mutlu yarınları...
Diyarbakır meydanında
Uçurtmalar uçurtsun
Büyüsün artık adiloş bebekler
Bir çocuğun eli kanasa....
Havva anamız kan ağlar
Diyarbakır meydanında
Şeyh Sait asılır
Susar gece olmadan
Gündüze karışır
Islık sesleri...
Arka bahçemde
İncir ağacın tomurcukları
Bir bir düşerdi toprağa
Belki yeniden gülersin diye
Yeniden anadan doğmuş gibi
Kavgalayla filizlenirdi
Diyarbekir sokakları
Havayı, suyu, ekmeği bandırarak
Sevmek...seni..
Diyarbekir surların yedi kardeş burcunda
Beklemek seni...
Geçmek bilmezdi saatler
Ulu cami öğle ezanında
Diyarbakır kaldırımlarında
Üşürken beklemek seni
Hevsel bahçesinde serinlenmek
Dut ağacın altında
Sarmaş dolaş sevmekti...seni
Buram buram aşk kokardın
Diyarbakır sokaklarında
Değirmende buğday verip
Un alırdım.
Unla su birleşir hamur olurduk
Yoğururduk hayallerimizi, umutlarımızı
Şimdi pişiyor Diyarbakır fırınlarında
Ekmeğimiz...
Seni unutursam seni
Diyarbakır fırınında ekmeğimiz yanacak