Diyalo2 kaçan kadın kaçan adam

Kaçanlar Konuşurken”
(Bir adamla bir kadının hiç başlamamış diyaloğu)

[Kadın]
Ben kaçmadım aslında.
Sadece sessizce uzaklaştım.
Görmen için değil,
görmemen için yaptım bunu.
Çünkü ne zaman göz göze gelsek,
ben kendime bile söyleyemediğim şeyler dökülüyordu içimden.

[Adam]
Ben de kaçmadım.
Sadece durmadım.
Kal desen,
belki kalırdım.
Ama sen sustun.
Ve ben, her suskunluğu
bir “git” sandım.

[Kadın]
Ben korktum.
Sana yaklaştıkça
kendime yabancılaştım.
Senin gözlerinde
fazla çıplaktı ruhum.
Bir daha kimseye böyle görünmemek için
arkamı dönmeyi seçtim.

[Adam]
Ben de korktum.
Çünkü seni sevmeye başlarsam
her şey değişecekti.
Kendimi kaybetmekten değil,
seni bulduktan sonra
seni de kaybetmekten korktum.

[Kadın]
Ben gülüyordum,
sen hiç bakmıyordun.
Ben ağlıyordum,
sen duymuyordun.
Ben seni seviyordum,
ama sen benden kaçıyordun.
O yüzden sustum.
Bir kadın susarsa,
kalbi bağırıyor demektir.

[Adam]
Ben duyuyordum.
Ama duymuyormuş gibi yaptım.
Çünkü bilirsin,
duymak, sorumluluktur.
Ben seni sevsem,
o sevginin altında ezilirdim belki de.
O yüzden sustum.
Bir adam susarsa,
ya sevmiştir ya gitmiştir.
Ben ikisini de yaptım.

[Kadın]
Bizi yazacak biri olsaydı,
çok güzel bir hikâyemiz olurdu.
Ama biz sadece
hiç başlamamış cümlelerin
sözsüz iki noktasında kaldık.
Sen “belki” oldun,
ben “keşke”.

[Adam]
Biz birbirimize geç kaldık.
Sen olduğun gibi geldin,
ben olmamış bir hâlimle.
Sen bana içini açtın,
ben kapağımı bile çeviremedim.

[Kadın]
Sen beni sevmekten kaçtın,
ben seni severek kaçtım.
Ama ikimiz de
kendimizden kaçamadık.

[Adam]
Belki bir gün…
aynı anda vazgeçmeyiz birbirimizden.

[Kadın]
Belki bir gün…
kaçmak yerine kalmayı öğreniriz.

[İkisi birden]
Ama o gün geldiğinde
hala biz olur muyuz,
işte onu bilmiyorum.