Distopya Şiiri - Aydın Uzkan

Genetik bir döngüdür hayat
Ağıt yakarak uçar hüzünbaz kelebekler
İç savaşını yitirir bir gladyatör
Ve pişmanlık kokar cesetler

İnce işçilik ister huzur
Üşüdükçe kendini yakar fiyakalı bedenler
Yalanlar siner seslere
Ve yanlışa köledir şüpheler

Zırhtan güçtür sabır
Duyguları deforme eder içgüdüler
Mesafelere yol taşır insan
Ve yıldan uzundur saniyeler

Cümlelerde çoğalır harf kesikleri
Yarasının acısını tarif edemez çocuklar
Rüyalar dökülür saçlarından
Ve aydın/lığa göz değer karanlıklar

Kırılır hayatın imdat penceresi
Saklandığı yerden çıkar kutsal ağrılar
Ölmeyi yaşarken öğrenir insan
Ve körlüğe imrenir yarasalar

Korkunun zindanıdır her kale
Gizlenemez bir tedirginlik sergiler yüzler
Ölümcül hamlesini yapar zaman
Ve hep yalnız kapanır gözler...