Dedirtiyor işte hayat insana, en dememesi gerekenleri,
İnsanı her yönden zorluyor.
Artık bir şeylerin kıyısına geliyorsun,
Düşmemek için direnmek zorunda olacak kadar kıyısına,
Çok fazla kıyılarda dolaşıyorum şu sıra,
Hatta uzun zamandır.
Kapıdan çıkınca gülüyorum mesela,
İnsanları güldürüyorum,
Ama biliyorum hepsi sahte,
Sahteleşiyorum.
Çünkü insanlar gerçek benden pek haz etmeyecek,
Biliyorum.
Kafamın içinde yaşadıklarımı bilen yok,
Bilse de anlayan olur mu bilmem.
Yavaş yavaş deliriyorum, biliyorum.
İçimde ölmeyen bir yaşlı ve büyümeyen bir çocuk var,
Çocuk büyür, yaşlı ölür diye korkuyorum.
Ben, ben olmaktan uzaklaşıyorum sanki günden, güne.
Çok kıyıya yaklaştım yine,
Direnmem gerek...
Kayıt Tarihi : 31.7.2017 17:05:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben olmaktan uzaklaştığım anlardan..

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!