Diplomalı Merkep Şiiri - Güven Küçük

Selamun Aleyküm diyerek başlayalım söze,
Çöp batıyor bir yerden sonra, sakınan göze.
Bulaşma Üstad dediler, her yer dolmuş çakal it,
Ben sustum onlar durmadı, bak Allah şahit.
Dün gece bozdum tövbemi, aldım kağıdı diviti,
Haddini bilmeyeni pişman etmezsem, namert sayın bu yiğidi.
​
Yaşı yaklaşmış altmışa ama beyin sizlere ömür,
Saçlar ağarmış ama suratında nur yok, kömür kömür.
Şeref, karakter kavramları yok, ama çevresi çokmuş,
Namusum dediği değerleri koruyacak takati yokmuş.
Ağzı açılınca "sevgi" der ama çirkef kusar dilleri,
İstemem eksik olsun, sizin gibi sahte sevenleri.
​
Önce adam olacaksın, erkeklik zaten doğuşta,
Boşuna nefes tüketme, beyhude bu yokuşta.
Senin o cüssenden çok daha merttir çoğu kadınlar,
Tip desen yok ama dışarıdan seni adam sanırlar.
Sözde hesap kitap bilirsin, hani bitirmişsin ya mektebi,
Sırtına sırmalı atlas vursam, adam sanırlar mı
merkebi.
​
Ben adamım elbet ama şairlik de var hamurumda,
Sen bir nâdânsın hatrın yok, ama sahibin benim umurumda.
Sustum hatrına, o da şahit, dokunmadım kalemime,
Sövmek kolay ama yakışmıyor şairin zarif diline.
Cesaretin şaşırtıcı, beynin küçük ama dilin battal,
Ayağını denk al artık, ey Bay Antika Kartal!
​
Ankara da bizim İzmir de, yürürüm her podyumda,
Seni muhatap alışım, dert olduysa senin o dünyanda;
Pikap mikap bilmem ben, o senin devrinde kalandır,
Benim kalemimin ucu, sülalene yetecek kadar sağlamdır.
Rica hatır koydular, sildim anları, kimin lafına kandın?
Seni adam yerine koydum diye, kendini necaset, beni sinek mi sandın?
​
Reklamımızı da yapalım, sona ersin bu şiir,
Müsaade der gider, Güven diye bir şair.
Kılıçtan keskindir kalemin ucu, sarsar her gücü,
Bıraktırdınız bana sabah sabah işi gücü.
Dedikodu, kaos; kalmadı Ankara buraların tadı,
Alın okuyun bu kitabı: "Melankoliymiş Hastalığımın Adı".