Dinmeyen Şiiri - Okan Kobatan

Yağmur yağıyor..
Ve ben, o son kalenin altına gidip ıslanmadan bir şeyler yemeye çalışıyorum.
İskeleye doğru vuran dalgalar, martıları alıp, kıyıya çarpacak,
O sırada sırtlarına rüzgar dayanıyor...

İki köpeğe patates verdim, yemedi.
Tavuk dönerci eti az koymuş.
Para üstü vermediğini, sırıtmadan da belli edemiyor.
Akşama eve gideceğim; umarım diner bu yağmur.
Burası kötü kokuyor...

Sokaktan geçen çocuklar,
Suyu ezerek yürüyor.
Ayakkabılarının içi çoktan ıslanmış, belli.
Birinin elinde yarım bir simit,
Öbürü sürekli konuşuyor —
Ama kimse dinlemiyor.

Bir adam arkamdan geçip
“Burada mı yiyeceğim ulan?” diye söyleniyor.
Sanki bütün şehir,
İçindeki darlığı bana bırakmış gibi.

Ve bir de,
Ne zaman göz göze gelsem biriyle
Bakışlar hep eksik,
Hep acele, hep kırık...
Bana mı denk geliyor?..
Bilmiyorum?..

Yağmur da bir türlü dinmiyor.

Son lokmayı yutmadan kalksam
Çok ıslanır mıyım?..

Etrafa bakıyorum önce...

Kalenin duvarları hâlâ ıslak.
Küçük bir serçe düşmüş taşlara,
Bir martı çığlığıyla irkiliyor deniz...

Bu şehirde kimse birini beklemiyor.
Kimseye bir bardak çay borcum yok.
Ve dinse bu yağmur artık...
İçimde kırık, dinmeyen bir şehir kalsa.