Dinle, ey sevgili Şiiri - Ayhan Selçuk

Dinle ey sevgili, konuşma, sus
Bin parçaya bölünmüş gökyüzü de habersiz
Dizlerimin üstünde yürünmüyor yollar sensiz
Alnından vurulan çiçeğin gözlerinde alışılmadık bir his

Tak tak ayak sesleri süslüyor bahçemi
Altında ezilen lalelerim güllerim
Bir çizme boyu yoksulluk satarken korkularımı
Bil ki, cephelerde savaşımın adı ellerin biter dediği

Sorma, evet o da bir çocuk
Sahiplenilmişliklerin içinde kaybolan masumiyet
Tahtına kurulmuş oturuyor önünde bin bir sahtelik
Taç taç üstüne giydiriyorlar sensiz ve bensiz

Nasıl anlatsam dolmuyor ki kırık testim
Bir tarafında çile bir tarafında bulutlarım kentsiz
Düş yakamdan diyorum gelme işte dünyam olsun sensiz
Bir ela göze müptela gözlerim her şeyden oldu habersiz

Bir karınca bir cenaze aynı yolun yolcusu
Birinin omzunda yapraklar birinin ardında ağıt
Söylenirken gözyaşlarıyla uçurtmadan umudu
Sahiplenin diye bir ses gökyüzünde yankılanıyordu

Kanlı gömlek mi giyindin ki yorgunsun
Sen kaçına alışıktın hani hepsinde ordusuzdun
Kaç savaşını bilirim yenilmedin görmedin bozgun
Krallara taç giydiren çolak elinle şimdi bir köle oldun