Dilsiz Şiirler Şiiri - Gül Gün

Kalk üzerimden diyorum efsunca..
Marifetmiş gibi dikleniyorum köşe kapmaca oynadığım duvarlara
Ses vermiyorlar.

Ben yumruklarımla çiziyorum öfkeyi suratına
Al al gelincik tarlası oluveriyor yatayına değil ama....
Tavana tırmanan gelincikler doluyor
kare bulmaca yapıyorum.ben yazıp ben dolduruyorum
Ses vermiyorlar..

Kızıma bakıyorum göz bebeklerinde ben yokum
Kızgınlığıma bakıyorum..orada yuvalanmış oturuyorum
Tek tek çalıyorum kapılarını tanıdık günlerimin
Koltuğum da bensiz bir fincan..küllüğümde nikotin olmuş düşman
Ses vermiyorlar..

Yaşanmış hikayelerin virgüllerine noktalar iliştiriyorum
Öylece eğreti konulmuş saksılara su döküyorum..
Ya..anlamıyorlar..
Ya…ben anlatamıyorum..
Ses vermiyorlar..

Yırtınıyor hecelerim..cümleler benden kaçıyor..
Gelmeyin mutluluğumun üzerine sıkarım diyorum ya
Dalga geçiyor parabellium bile..şarjorüm göz kırpıyor
Beceriksizliğime eyvallah selamını çakıyorum
Ses vermiyorlar..

Dönüyorum..duruyorum..
Kaçıyorum..kovalıyorum..
Üç adım ileri gitsem..bir dehlizde kendimi buluyorum..
Diplerden sesleniyorum ışık huzmesine..
Heyyyy…Işık!
Beni duyuyor musun…
Ses vermiyorlar..

Büyüyorum..küçülüyorum..
Anamı arıyorum ya..
Beş yaşlarında ağlayan kız çocuğu oluyorum..
Apış arasında kabuk bağlayan yara gibi
Acılarıma hayali nihayetler iliştiriyorum..
Ağlıyorum..ağlıyorum..
Ses vermiyorlar...