Dilsiz Mevsimler Şiiri - Haydar Güner

Sözler çürürken dilimde,
sessizliğin yankısını ezberledim.
Ne bir “merhaba” kaldı adında,
ne de vedaya benzeyen bakışların.

Fotoğraflar sarardı,
renkleri silindi gözlerinden.
Ay geceyi yangınla mühürlerken,
sen başka bir suskunluğun eşiğindeydin.

Her köşe başı bir anı,
her anı bir çocukluk kokusu.
Yağmurdan arta kalan,
çaresiz bir yürüyüştüm kaldırımlarında.

Masalların yerini hikâyeler aldı,
ama sen hep bir paragraf öncesindeydin.
Kırık saatler gibi geç kaldın bana,
başını çeviren rüzgârlar misali.

Artık ne sen varsın bu hikâyede,
ne de sana benzettiğim satırlar.
“Kırıldım” demem —
bilirim:
susarak da anlatılır terk edilişler.