Dılin Yandıği Yer Şiiri - Kemter Abdal

( )
Sustum.
Sustuğum yerden ses doğdu.
Ses, bir gölgeye çarptı;
gölge, ismimi unuttu.

{ }
Bir taş düşündü beni.
Ben, taşın içinden geçtim.
Taş, "sen kimsin?" dedi.
Ben: "Henüz söylenmemiş bir hece."

[ ]
Zaman, kırık bir sazın teli.
Bir ucunda ölüm,
diğer ucunda çocukluğum.
Ortası sessizlik.

⟡
Kelimeler yanarken,
harflerin dumanı göğe yükseldi.
Gökyüzü, kokumu tanıdı.
Ve ilk defa,
Allah değil — kelime ağladı.

∞
Ne yazıldıysa bitti.
Ama bu bitiş,
başlamanın ta kendisiydi.