Dilimizden Asıldık Şiiri - Furkan Enes Abça

"Cühelâ, yobaz sohbetleriniz mi, çok kırinç.
Hattâ öylesine pis ki öylesine tiksinç.
Modern konuşalım, dolsun içimize sevinç.
Nasıl olsa çürüdü o dil, değil artık dinç.

Kulaklarını aç, dinle; iyice ol fokus.
Arkandan gelen sağdan çekiştirir, der hokus.
Önünden gelen soldan çekiştirir, der pokus.
Nasyondur onun adı, ne millet ne de ulus.

Karşıdan gördüm seni, tanıyamadım vatsap?
Sanırım yapıyordun çok önemli bir hesap.
Kurban mı, et istiyorsan işte orda kasap.
Modernleşmelisin elbet biraz hem de asap.

Hâlâ böyle câhil yobazlara varan bir yol,
Nerede varmış ki acabâ, çok komik hâ lol!
Nasıl olsa bizim entelektüelimiz bol,
Yazar ve bozar bizden olan her kalem, el, kol.

Bu sözler de ne, kimden geliyor böyle hav hav?
Demek nesilleri tükenmemiş, omaygat vav!
Şu bağnaz herifleri ne yap et başımdan sav,
Yoksa küfür ederim, bak şimdi kardeşim yav.

Mistır Türkoğlutürk biraz relaks ol, okey, ok.
Bir çâresi var elbet, umutsuzca sanma yok.
Kimse aç yaşayamaz, olması gerekir tok.
Git, onların o yarım akıllarına bunu sok."

*(!)*

Beni dinleyin, dilimizi eylediler şip.
Haykırırım, duyarsınız upuzunca bir bip.
Apdeyt apdeyt dediler, hep aynı yegâne kip.
Herkesi mahkûm ettiler, birden olduk tek tip.

Neler oluyor bu dile, bu millete be heyt!
El ele sokağa çıkamazdı hiçbir cüneyt.
Mâzi oldu o günler, şimdi herkeste bir deyt.
Halktan mütevellit gelmiş bu dile bir apdeyt.

Güvendik onlara, aslâ duymadık hiçbir şek.
Dilimizden asıldık, sorulmadı son dilek.
Kapat gözlerini çağa, batıya sürme çek.
Bu da son olsun, dilimde verdiğim son fidbek.