Kendi bakış açının dışına çıkıpta her şeyi daha net görebilmek varken neden insan kendi kendini sınırlandırır ki?
Alışkanlıklarını terketme korkusu mu ? Unutmayalım ki bu da bir sınırlandırmadır.
Insan kendini sınırlandırdığı hiçbir yerde özgür hissedemez..!
Her şeyin azı da fazlasıda lüzumsuz bunu biliyoruz.
Duygularında,düşüncelerinde,davranışlarındaki dengeyi korumak;insana süper bir rahatlık verir.Bunu sadece kendini kontrol etmeyi öğrenmişler ne kadar kıymetli bir şey olduğunu bilir.
Bir kuvvet var
Kalbimin en derininde.
Seni bana bağlayan,
tarifsiz bir çekim var.
Yüreğimi ateşe veren bir şey var.
Yanan bir ateş misaliydi acılarım
Zamanla kül olup gitti ama hep bir iz bıraktı,biraz da tecrübe işte.
Ama asla isyan etmedim çünkü edindiğim tecrübelerin hayatı anlamam için verilmiş fırsatlar olduğunu biliyordum
Eskiden kotu bir seyler olunca ki tepkimizin büyüklüğü
Ile şimdi bizim tepkilerimiz ayni mi ?
Hayir,değil.normalleştirdik cunku.yada fazla yorulduk ki bazi seyleri artik yeterince sorun etmiyoruz.
Bir zamanlar "ben bu yükün altindan gelemem"ki bizle "şuan bir şey olursa en fazla daha ne olabilir ki" biz ayni mi?
Hepimiz birbirimize motive olmaya çalişip içten içe üzgünüz.kenďimize bile yabanci hale geldik.
Ne oldu bize ,nasıl bu hale geldik?
Keşke görmesem miydim? Yutkunamadım,kalbim acıdı,gözyaşlarım aktı.Ben düzelirim de ona ne olacaktı?
Yarın ben unuturum da o nasıl hissettiğini unutacaktı?
Benim yarına inancım var da onun yarınlara inancı kallacak mıydı?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!