Dikişlerim sökülüyordu Şiiri - Gencay Co ...

Dikişlerim sökülüyordu
Ben çözülüyordum
Bir uçurum kenarında
Yatağımdan uyanıyordum
Bilmediğim bir dilde
Günaydın demeye çalışıyordum
Etrafa yada genel anlamda tüm nesnelere
Bir garibime gidiyordu
Kökleri ters dönmüş ağaçlar
Yukarıya doğru akan ırmaklar
Bülbülden daha güzel şakıyan kuzgunlar
Güneş batıdan doğuyordu
Kuzeye doğru gidiyordu
Bir yerden bir gürültü kopuyordu
Yatağımdan yere kafa üstü düşüp
Gerçeklere uyanıyordum
Saçmada olsa rüyalarımda ki
Huzuru aceleyle arıyordum
Doğru görünen
Çok yanlış çark vardı
Bu çarkları çevirecek güç
Kollarımdan firar etmişti
Modernlik çizgisine yaklaşırken
Büyükçe bir şeyler kaybediliyordu
Özlerden
Öz dediğin iki günde vücuda gelmiyordu ama
Bir anda tarih olabiliyordu
Başkalarının doğrularını kabul ettirilmeye çalışılınca
Tepki veriyordu beynim
Haklı bir isyanı vardı
Modernlik maskesiyle gül bahçelerime saldırılıyordu
Ben bir laf etsem onların kanlı dikenlerine
Dünyanın kelimesini yıkıyorlardı başıma
İşin yoksa göçük altından kendini kurtar

Düşlerim sökülüyordu
Sesim çıkmıyordu
Çok kızıyordum
Yaşananlara yaşatılanlara
Doğru kendine yanlış arkadaşlar seçiyordu
Gittikçede o arkadaşlarına benziyordu
Zaman ilerledikçe
İnsanlarda ufalıyordu
Karakter yönünden
Tanımlanamaz ayrık bir küme oluyordu
Sayıları kesinlikle bilinmiyordu
Ama sayılma çalışmaları hep devam ediyordu

Ellerim çözülüyordu
Soğuk esen rüzgarlarda
Kavuşturmam imkansızdı
İkisi de ayrı ceplerdeydi
Özünden
Canından
Bir şeyler gidiyorken
Gülümsemek
İsa gibi çile çekmekti
Sabır dediğin
Eziyetten başka bir şey değildi
Aç kalsan asırlarca
İnadına yaşatılsan
Zorla yutturulmaya
Çalışan modernlik hapından
Daha tatlı gelirdi
Tüm kulvarlarda

Geleceğim sönüyordu
Sonunu bilmediğim
Hikayelerim çoğalıyordu
Sevdiğini çok kez
Çok zamanlı
Çoklu duygularla paylaşman icap ediyordu
Hesap soracak ellerin
Çoktan kesilmişti
Gözlerin baksa bile anlamlı
Onu anlayacak insan lazımdı
Ufaktan su süzülürdü
Kimsesiz zamanlarda yanaklara
Bilgileri cepleri büyüdükçe
Kendini Yaratan sanırdı densizler
Bu densizlere ne deseler azdı

Mecbur değildim
Zorla dayatılan
Dayatma suni duygulara
Ellerimi sözlerimi kesemezlerdi
Benim özgürlüğüm onları kesmeyecekti
Onlarınki de beni
Orta yol buydu
Bilende çoktu
Ama uygulayan hiç yoktu
Her yeni modern aktivasyon
Beni parçalayıp
Kesiveriyordu benliğimi
Dikişlerim atılması uzun sürüyordu
Aldatılınca kızamıyordun
Kızsan geri kalıyordun
Hep yakaladıklarını sandıkları zamandan
Susuyordun mecburen
Canın damarlardan çekiliyordu
Sevgili rahatlıkla
Seninleyken ya da sensizken
Duygusunu, tenini
İkili, üçlü garip çoklu
Paylaşıma açabiliyordu
Bir garip sanallıkla
Yalanlar uçuşurken
Kaçıp saklanacak ufacık mağaralar arıyordun
Yeni manzara
Çok fazla geliyordu
İnsan gibi insana
Yaralarım kanıyordu
Dikişlerim sökülüyordu
Buhar olup uçuyordum….