Devrik Akşamlar Şiiri - Muhammet Üresin

Oda daraldı sanki gitgide küçüldü dört duvar içinden bir kişi eksildiği halde
Göğsüm sıkıştı inan nefes almakta acı verirmiş bazen hissettim bunu taaa içimde
O da arardır belki şimdi dönmek için bir bahane diye diye avundum sensizlikte
Göğüm karardı gri bulutlarla kaplandı her yer kaldık mı şimdi bu kurşuni günlere

Devrik akşamlarda metruk bir köşede şişenin taaa dibinde bulurum artık hep kendimi
Yer yurt sormasınlar bana evim ocağım yok ki sensiz yine yollara vururum kendimi
Mertlik başkasına kalsın kendi elimle ateşe veririm gururumu sen dön yeter ki
Merdiven başlarında oturup beklerken gözümün yaşlarında boğulup giderim belki

Gel bir damla su olup düş bahçelerime taş duvarlar yine çiçek açsın yer gök canlansın
Sen bir yana şu koca dünya bir yana anla işte olmuyor sensiz sen herkesten başkasın
Ben küs kalamam ki sana asla gel ver elini yeniden içimde çocuklar bayramlaşsın
Tel tel omzuma dökülsün yine o gün sarısı saçların güneş güneşliğinden utansın