Devrik Şiiri - Derin Akkurt

Bir ağrı başımda, yerini bilmediğim.
Hele de kış aylarında...
Acı, o tanıdık salt acı değil artık.
Bulut yükünden teessür dilimden dökülmez oldu.
Hüzünlerin tesirinde
kalın camlı bir gözlük oluyor zaman.
Hep endişeli hep tedirgin...
Sabahın seherinde başlıyor
ve göz açıp kapayıncaya kadar
hava çoktan kararmış oluyor.
Sonra aydınlığın ızdırabına uğruyorum!
Ve hala bir ağrı başımda, yerini bilmediğim…

Hiçliğin ve her şeyin arasında
bir bana mı sakladın gözlerindeki kederi?
Hep dalgın hep düşünceli...
Kendi içinde sır,
düğümleri çözmeye gelince mecalsiz...
İşte biz: hüzünlerin tesirinde başımız güya dik.
Gölgemiz kambur ve eşit derecede aciz...
İşte biz: kayıpların tesirinde yıllardır kimliksiz...
Bir kez olsun eğri de otursak doğru desin dilimiz!
İpin ucunu öylesine kaçırdık ki;
Nereye aitiz diye sorgularken acınacak durumdayız.
Çökmüş bir sistemde, o son kurumdayız.

Madem öyle; bir güreş daha tutalım
düşmanımız çav bella söylerken
bir kafiye daha tutturalım
sabah kahvaltılarında temizlik yapanlara
bir mum daha yakalım karanlık kuytulara!
Bak bakalım aydınlanmayan çehre kalıyor mu!
Kimi anladığını iddia eder kimi kulaktan dolma...
Hoş anlasalar da ne fark eder?
Hiçliğin ve her şeyin arasında
çaresizlik zincire bağlar insanı.
Sonra tüm kalp kırıklıklarına bir baş kaldırısı!
Ve zincirle bağlı kulübende vahşi bir hayvan saldırısı...

Geri sayım mümkün olsaydı
ben de dümeni aydınlıklara kolayca kırardım.
Bir kağıt parçasının boynuna yük olmazdım.
Haksızlığı bastırmak için
kalbimin parçalandığı yer burası olmazdı.
Sonunda ben de bir buz kütlesine döndüm ya
en çok buna yanıyorum!

Bu kadar geriye atmışken kendimi
ve içim bu denli köz olmuşken
bana ne buz kalıbından?
Titreyen sesimde bul ayıbından!
Uzaklık, soğukluk senden…
Tuzaklık, boğukluk benden...
Kaygan bir hece oluyor hatıralar
tutunsam da son gücümle...
Ve bunca fedakarlıktan sonra
elimde kalan devrik bir cümle.