Devran Şiiri - İbrahim Tezölmez

Aşk iksîri yerinde, kırılan bardağ olmuş
Yollar çok uzak bize ve Leyla ırağ olmuş
Çiçek açmış kalbimiz, gönül lâle-bağ olmuş
Ahd ü peymânımız var unutmak yasağ olmuş

Fuzûli burçlarında geçen gençliğimdir vah
Vahâ sandığım ömür serâpâ serapmış âh
Hüznâşina sarı simâ, gönül hümâ, baht siyah
Mecnun bir çorak çölde yanmış ve çerağ olmuş

Dağlar ardı çağ gören ankâ, hümâ ve hüdhüd
Hıta serâser amber ve kaf dağları zümrüt
Hüzün kulübesinde Yusuf’u bekler, umut
Ya’kub beyt-ül hazen’de kurumuş yaprağ olmuş

Billur köşkte meskûndur, gözden ıraktır Ferhat
Bugün rivâyettir ol fî tarihli hikâyet
Bu çağ bıçak yarası ve göz yara-sa heyhat
Bu çağ sinede dâğ dâğ açmış ve firağ olmuş

Ne Sabâ var bugün ne Asâf bilen Süleyman
İnce bıçak ucu çağ, hicran kalbüzre vuran
Gülşen külhan, yürek hûn, aç kart kurt köhne devrân
Dehr-i dûn yol üzeri üç günlük konağ olmuş