Dertler sokağı Şiiri - Onur Özdemir

Yine geldim,buradayım işte,
Dertler sokağındaki dört numaralı evimde,
Gözümde iki damla yaş;
Kalbimi sorma sakın;
Fırtınada boğuşan bir sandal gibi...
Aklımda yine aynı soru;
Hep böyle mi olacak, hep böyle mi...

Birbirine sarılmış sevgilileri görmüyor artık gözlerim;
Görse bile düşünmüyorum hiç;
Hayata sevgi penceresinden bakamıyorum artık
Sonuç yine aynı;
Hep acı, acı,acı...

Artık böyle olmayacak diyorum,
Mutlu olacağım; oluyorum; çok mutluyum diyorum;
Olmaz diyor kör kuyudan bir ses;
Sen hep böyle olacaksın; mutsuz olacaksın,
Acı senin hakkın; senin candamarın,
Yine keder, yine dert,yine umutsuzluk...

Acılarla avunmayı öğrenirmiş insan,
Öğrendim bende;
Sevdiğinle arkadaş olmayı bile,
Öğreniyor insan öyle deme...
Dertler sokağını terk edemeyeceğim artık,
Burası benim yerim anladım.
Mutlu olamayacağım;
Hayata karşı dimdik duramayacağım,
Acımı! acı ha! ;
Acıyı sorma bana arkadaş,
Acıyla dost olmasını biliyorum artık...

(Acı çektiğim bir zamanda yazmıştım...)