Deprem Şiiri - Mira Rakhmatova

Bir gece yarısı salandık ansız .
Meğerse Azrail gelmiş habersiz
Buz tutmuş şaşkın çoçuklar
Korkudan zır zır titrer oldu vücutlar
Buz tutmuş enkaz arasında cansız bedenler
Bazılar sesim duyan varmi diye çırpınıyor soğuk betonda arkasından.
Şimdi sustum Şükür ettim her halime .
Seneler önce ölen anne ruhu kurtar evladım diye yalvarır aleme .
Oğlan çıkar der öldü benim annam senenler önce .
Baba elinde evladın buz olan avucu.
Ağlar başı eğik bi köşede.
Koştu Dünya yardıma unutuldu Düşmanlık
Her şeyde vardır bir hayır derler buna nasıl denir ki bilmem .
İsyan edemem ama ne edeceğim bilemem
Geçeler başımı koysam yastığa sızlıyor bu vicdan .
Soğuk beton ardında canlı cansız bedenler
Girmez oldu bu gözde öykü
Şimdi sus ve dinle ey insan oğlu yalan oldu her şey bi anda
Tüm dünya ağlar oldu çaresiz el açar Duaya
Ağlar oldu bugün Mekke bile halimize
Tarifsiz bir bekleyiş önce insan kavuştu Hakkı rahmetine
Şimdi sus ve dinle ölüm ağlıyor Ülkemde .