Deprem Şiiri - Uğur Musab Şahin

İç içe girmiş gökkuşağında, saç örgüsü renkler.
Halatı kopmuş gemi gibi, sallanıyor avizeler.
Derin uykudayken, altımdan çekiliverdi yatak
Başımın üstüne yağdı, ayağım altında toprak.
Kar gibi savruldu ahali, dizgini kopmuş attan
Kızıl bir ışık süzmesinin, farkı yoktu şafaktan
Ve kayboldu gözümün feri, sönüverdi ışıklar.
Çığlıklar çığlığa karıştı, ağlaşıyor o çocuklar.
Ortalık toz duman, sokağın dokusu değişmiş.
Her taraf yıkık virane, gökdelenler eğilmiş.
“Eşim, çocuklarım aman Allah’ım neredeler? ”
Görünce derinden bir “oh” çektim, caddedeler……..
Uzaklardan siren sesi, her tarafta bağrışmalar.
Dışarıya baktığımda, dört bir yana kaçışmalar.
Üçer beşer koşarcasına indim, merdivenlerden.
Sanki evin farkı yoktu, raydan çıkmış trenden.
Dışarısı sandım ki mahşer, yarı çıplak insanlar.
Alevler içinde evler, devrilmiş kara kazanlar.
Kıyameti koptu sandım, enkaz altında ceset.
Herkes kendi derdinde, rafa kalkmış metanet
Cadde kan gölü, enkaz altından gelen sesler.
Azrail’in darbesiyle son çırpınış, son nefesler.
Öyle telaş, öyle kargaşa var ki, bizim sokakta
Camdan savrulanlar, ulu orta caddede yatakta
Kırkbeş saniyede, onüçbin ocak söndü o gece
Mallar, canlar, hep heba oldu sanki bir bilmece
Katili ve suçlusu yok ama on binlerce cinayet.
Dermansız yaralar açtı, kopmasa da kıyamet.
Hala kulağımda çınlıyor, göçük altında sesler,
Caddeye savrulmuş, yediden yetmişe cesetler.
2009