Ben hiçbir zaman zayıf bir insan değildim.
Severek gitmeyi, yaşayarak acı çekmeyi,
Her yaşadığımla kendime bir ders çıkarmayı,
Bilerek, anlayarak, güçlenerek yaşadım.
Oysa hayatıma girenler kendini bulunmaz sandı.
Onlara hep muhtaçmışım gibi, vazgeçilmez;
Vardığım kapılarından hiç geriye dönülmez,
Olunduğunu sandıkları için oldum görünmez.
Her an, her şeyin farkında olup izlemekteydim.
Sonradan varılacak yolu önceden bilmekteydim.
Ne ben aptaldım, ne de siz çok akıllıydınız;
Bile bile, göre göre sessizce susmaktaydım.
Hayatımdan keşkeleri, şaşkınlıkları, güvenmeyi,
Değmeyecek insanlar için nefesimi tüketmeyi,
Anlamadıklarında uzun uzun açıklamaları,
Çıkardım; yok artık, her şeyden fazla taviz vermek.
Gidenlerin yolu, yolum ile kesişmesin.
Kalanların, yanımda duranların ise,
Allah ayağına taş değdirmesin.
Giden bensem, kalan kusuru kendinde arasın.
EYVALLAH
Ali AdmışKayıt Tarihi : 31.1.2025 22:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlatıcı, zayıf olmadığını, acıyı ve deneyimi bilerek yaşadığını vurguluyor. Hayatına giren bazı insanlar kendi önemlerini abartmış, onun değerini anlamamış; ama anlatıcı bu durumdan zarar görmemiş, sessizce gözlemlemiş ve ders çıkarmış. Artık taviz vermiyor, keşkeleri ve açıklamaları geride bırakıyor; gidenleri yollarının kesişmemesi için serbest bırakıyor, kalanlara ise dua ediyor. Özetle, hikaye güçlü bir duruş, bilinçli yaşam ve insanları seçme kararlılığı üzerine.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!