Deniz Yıldızı Şiiri - Emine Başa

uzak bir iklimdi gelen
coşmuştu deniz yüksek dalgasıyla mağrur
hiç ummadık yollardan,
hiç ummadık rüzgarları alnına yapıştırarak
bir elinde dağlardan topladığı papatyaların hüznü
bir elinde deniz yıldızının kederi
cama vuruyordu camın ardındakini incitmeden
belki de bir ömre merhem olduğunu bilmeden

yaramaz bakışlarında gölgeleniyordu zaman
iklim iklim olmaklığını unutmuştu çoktan
ağırdı yaşadıkları, kaç mevsim t-uzaklarda esmişti
dinlenmekti bir cama yaslanıp unutmaktı yaralarını
belki de bir kalp çizip camın buğusuna
deniz yıldızı olmaktı serilip çakıltaşlarına

pencerenin kıyısında oturmuştum
ağır hasarlı kitapların sayfalarında kaybolmuştum
bazı satırları solmuştu ömrüme denk, bulamıyordum
şiirlere dönüyordum sonra, dizeleri okşuyordum

ki kaybolmasın ömrümün fotoğraflarındaki gülüş

deniz yıldızı olmuştu penceremin ardındaki iklim
açtım camı, buğudaki kalbi kalbimin üzerine
deniz yıldızını avuçlarıma koydum
ki incinmesin t-uzaklarda kaybettiği gülüşü

gülüşlerimizi içtik sonra şifa niyetine
bir o yana bir bu yana savruldu gözlerimizdeki keder
şaşkın ve ürkek bir zamana açıldı gökyüzü
orada ay parlıyordu şavkı denize iniyordu
öyle güzeldi ki yıldızlar
aşağıda denizin yıldızı ağlıyordu

bense unutulmuş zaman eskisiydim
geç kalmıştı dallarım yeşilllenmeye
ağaçların üzerine kazıdığım o kalp ağrısını
mevsimsiz bir kırağı çalmıştı
bavulumda birirktirdiklerim savrulmuştu
rüzgar utanmıştı estiğine
şimdiyse zamanım yok sereserpe çiçeklenmeye

çakıltaşlarına sor söylesin içinden çıktığım uçurumları
uçurumlarımı sever misin düşsen de diplerime
Veya gülüşlerimiz onarır mı salıncakları
Belki de avuçlarımda kalmalısın
Belki de zamanı unutmalıyız değerken gözyaşımız birbirine

………
Emine Başa