Merdivenleri çıkıyor yabancı ayaklar
Tarihten bir anı koparmak için.
Asıl tarihi çalıyor çocuk
Yarının dünkü sesini
Duyuruyor temiz ve açık,
Kirli, kıllı kulaklara
Sembollerim benim, ışığım, güneşim
Yüzbinyıllardan, çocukluğumdan, kadınlığımdan kalan
O turuncu taş becketten ödünç
Ayaklarıma bağlayıp burnumdan baloncuklar çıkarttığım,
Nerdesin
Mercanlardaki denizkızı
Ben deniz tarık sevgili izleyiciler
Almanya’dan, son gençliğimden bildiriyorum
Bu ara havalar yirmi derecenin üstünde
Yine de sağlam esiyor Kirchbarchtal’daki tepe
Beyaz kelebekler, yeşil tırtıllar ve yılan delikleri var
Dikenli dallarla örtülü yollar
Koskocaman gemileri,
Burnu upuzun tankerleri gördüğümde
Kalakalıyorum.
Kaybolana kadar bakıyorum arkalarından ufka
İlk kez gibi her seferinde.
Uzaklardan geliyorlar,
çoktan ziyade aza kaydım
kalemle çizilen ülke sınırlarına inat
kaydım azdan çoğa doğru arttı
ağırkanlı bir memur vardı kentin birinde
az saçını limonla tarardı
herkes gibi onun da hayalleri vardı
Sislerin ve bulutların arasından seçtim
Beyaz atletli komunist rakılardan içtim
Türküleri dinledim orada
Kafiye için kendimi siktim.
Sadece güneşi görmüştüm çok uzaklarda;
Geceden kalmış külrengi grisi gündüz,
Akşama pek hevesli
İnatçı dalgalar, ya insanı ölümün beyazlığına çağırıyor
Ya da vazgeçmeye.
Ama aklıma geliyor yine de :
Sevmek lazım, hakkını vererek.
Kötü müydüm
Kötüydüm
Bir dilencinin kolunu kopardım
Badi ekremin ve nicelerinin
Karamürsel sınırları içerisinde
Beş kelimelik torbanın ağzı sıkı sıkıya kapalı
İki damlacık mürekkebi kalmış kalemin, ucu kırık
Yalan olmuş kafa bomboş bir bardakta
Sessiz yalnızlığın içinde, bir hayalet nefes alıyor.
Boşuna.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!