Deniz Kusun Şiirleri - Şair Deniz Kusun

Ben etrafımdakiler için çırpınırken insanların bu kadar umursamaz olması beni tahmin bile edemeyeceğin kadar çok acıtıyor. Kaybetme korkusuyla elimden kayıp gitmesinler diye, tüm yapılanları, söylenenleri kabullenip boyun eğerken çaresizce sessizliğime bürünüp gözyaşlarımı sakladım herkesten. Bu yüzden belki de pek çok kez hislerimi, kendimi geri çektim. İşte şimdi senin de beni incitmenden, kırmandan korkuyorum...
Kafandaki kararsızlığın sebebi ben ve benim küçük boşluklarım. Özür dilerim ama tüm o düşündüklerin, tereddütlerin seni sevmediğimden değil. Seni sıkmak, boğmak istemiyorum. Çünkü biliyorum ki, eğer alışkanlık olursam sende, beni unutursun, senin için diğerleri diye bahsettiklerin arasında olurum ve eğer sen bir gün gidersen arkana hiç bakmazsın. Sevindiklerin, mutlulukların, gözyaşların olmaz ve ben çaresiz, başı boş yalnızlığıma geri dönerim ki bu beni öldürür!
Eğer bu bir oyunsa, bunu seninle sonuna kadar oynarım. Sen sadece bittiğinde haber ver yeter. Usulca kenara çekilir, gidişini izlerim. Ben sessizce bu oyun bitmesin, bunun bir parçası olsun diye dilerken, sen, gözyaşlarım arasında, çoktan kaybolmuş olursun. Anlarım ki o zaman her şey bitti! Dokunuşlar, sevişmeler, sevgi sözcükleri, aşk, kısacası paylaşıldığını sandığım her şey biter. Sen gidersin, ben beklerim. Hep burda olurum. Ama bir şeyler kırıldıysa, bana birşey sorarsan ve eğer beni keskin bir sessizlik kaplarsa anla ki,belli edemesem de, elimden bir şey gelmemiş olsa da,seni sevmişim ve bu suskunluğumla da sevgimin arkasındayım demektir. Çünkü niye? Ben sevgime sadığım. Yalnızca her cesaret edişimde hevesimi kıran, o en ufak ayrıntılardan, vazgeçirilmekten yoruldum. Bu yüzden herşeyi içime gömmeyi, duygularımı belli etmemeyi, gizli gizli ağlamayı tercih ettim. Daha fazla canım yansın istemiyorum. Çünkü gerçek mi sahte mi olduğunu bilmiyorum!

İnsan susmayı öğreniyor zamanla
İnsan mı öğreniyor
Yoksa zaman mı öğretiyor
Bilinmez!
Gülen bakışlarımı bir bir örtüyor korkuyla
Perdeler çekiyor üstüne...

Anlamak istemiyorum her şeyi anne, bilmek istemiyorum. Yaşanmış ne varsa silmek, oralarda bir yerde gömmek istiyorum. Hatıralar elimden kolumdan tutmasın istiyorum. Ben baktıkça kanayan gözler istemiyorum, tanıdıkça, gördükçe ezilen bir yürek istemiyorum anne. ‘’Umut kızım, umut! ’’ diyorsun da, düşüp kalktıkça kanayan dizlerim ve ellerimden başka ne kalıyor geriye! Ne umudu anne? Koyduğum hiçbir şey yerinde kalmıyorken, sabah uyandığımda görmek istediklerim yanımda olmazken, söyler misin anne ne umudu? Kızmıyorum sana anne, sitemim hayata… Ben çabalayıp didinirken, tam da her şeyi düzeltmişken beni eliyle bir kenara iten hayata tüm bunlar. Onca şeye rağmen bana alışırsın diyenlere anne!



İnsan nasıl alışabilir ki bu düzene? Nasıl yaşanmamış sayıp çeker gider? Çekip gitmek kaçmak değil midir? Ve bunu bizden nasıl bekler? Sorularım bitmiyor, ama buna rağmen tek bir cevap bile yok anne… Ben mi çok ince düşünüyorum yoksa hayat mı çok kaba bilmiyorum. Bildiğim tek şey sevmekti. Aşkı, yaşamayı, hayatı, insanları… En çok da insanları sevmekti anne. Karşılık da beklememiştim. Sadece sevmiştim. Niye diye sormuyorum, artık öğrendim, cevabı olmayan soruların tek cevabı ‘’Alışırsın kızım’’ değil mi anne!

Boşluklarını saklayarak yaşayan bir kız gördüm,
Cesaretini yitiren,
Gücünü kaybeden bir kız.
Yarım kalan yaşantıların içinde
Onca acının, onca yalnızlığın içinde
Kirpikleri ıslanmış küçük bir kız!

Küçük Kız: Çocuktum, korkmuştum
İlk değildi tüm bu yaşananlar
Gördüklerim ilk değildi
Sadece umut etmişti yüreğim
Bilmiyormuş gibi göreceklerini

Yıllar geçmişti... Kim meydan okuyabilmişti ki yıllara; kim yenilmemişti, kim dimdik ayaktaydı hala?
Ne aynadaki gerçek yüzümdü ne de dokunduğum. Ben bile unutmuştum tüm gerçekleri... Bir zamanlar gerçek sandığım her şeyi geride bırakmıştım. Kalbimi, kendimi, seni... Bu bir son mu yoksa bir başlangıç mı bilmiyorum ama biten bir şeyler var içimde hayata dair. Geçen yılların yorgunluğu mu diyorum bu pes etme diyorum yoksa öğrenmekte geçiktiğim gerçekler mi?
Sessizim uzun süredir. Durgunum. Hüzünler ne zamandır sessizliğe döndü yüzünü, göz yaşlarım suskun bakışlara. Düşüncelerim ne zamandır boş, ne zamandır dokunmuyor rüzgar saçlarıma. Son buldu belki de her şey, her şey bitti, aşk bitti sonunda!

Odamdayım, sabahın 5i. Yanımda boşluğun gözleri bana dikili. Benliğim kaplamaya çalışıyor bıraktığın boş yeri. Oda sessiz, oda karanlık, oda yalnız, oda sensiz..
Düşünüyorum. Düşünüyorum başka bir kadınla vakit geçirdiğini, onun saçlarını okşadığını, düşünüyorum onu öptüğünü, ona dokunduğunu, düşünüyorum tenine benim kokumda başka bir kokunun sindiğini, onunla birlikte olmanın sana zevk verdiğini düşünüyorum. Düşünüyorum... Duygularım yenik, sususuyorum. Ben sustukça her şey üstüme daha da bir geliyor. Bu karanlık, bu acı, bu sessizlik, bu sensizlik... Alamıyorum hırsımı, vuruyorum, kırıyorum ve en sonunda sessizliğime dönüyorum, ağlıyorum.
Hayal kırıklarım, kalp kırıklarım, kabullenişlerim... Her şey boğazıma düğümleniyor. Ne gözyaşlarım anlatıyor acılarımı ne de içinde bulunduğum hastalık hali. Sen yokken acı veriyor her gece ve her yeni doğan gün bir kez daha ölüyorum içimdekilerle.
İçimdeki kırıkları kimse bilemez. Öylesine derinki acılarım. Ruhumu yağmalayan sessizlik, gecenin bir yarısı dudaklarımı kesen bıçak kadar yakıcı. Öyle ya, kanayan gözleri umursamaz dokunuşlar. Duyuyorum bedenimin iniltilerini. Kıyıda köşede kalmış küçük acılarla geliyor sessizlik çığlık çığlığa. Ardından ufak bir ara....
Dudaklarının arasından çıkan duman gözlerinin hazzını gizliyor ve bir duvar örüyor aramıza. Gördüğüm ama kabullenemediğim bir duvar. O duvar ki güneşimi söndüren,ı şığımı alan. O duvar ki her gece beni bir kez daha intihara sürükleyen! Son nefesini çektikten sonra sigaranı gömüyorsun mezarına. Duvarları yıkıyor ve ardından benliğime girip kayboluyor.... Devam ediyor her şey kaldığı yerden. Bir el yokluyor tenimi ve usulca 'kapat gözlerini' diyor sevgili...
Gözlerimi kapatıyorum. O sırada sen, arzuların getirdiği aşkla titrediğimi sanarken, ben içime akıttığım yaşlarla bir kez daha ölüyorum. Ve sen bir kez daha görmezlikten geliyorsun her şeyinle bir kenara ittiğin benliğimi.