Deniz ve mehtap Şiiri - Azrail Kartal

Deniz ve Mehtap Sordular Seni

Deniz dalgalarıyla vurdu kıyıya,
Her damlasında senin adını fısıldadı bana.
Mehtap utangaç ışıklarıyla süzüldü göğe,
“Gözleri nerede?” dedi, aradı yüreğe.

Geceler uzadıkça yalnızlığım çoğaldı,
Yıldızlar bile suskun, ay bile dargındı.
Her şarkıda bir hüzün, her esintide özlem,
Adını duyunca titrer, sızlar kalem.

Deniz dedi ki:
“Benim derinliklerimde onun sesi gizli,
Her dalgamda onun hayali çizili.
Neredesin? Bıraktığın boşluk büyüyor,
Sevda gemim limansız, ruhum savruluyor.”

Mehtap dedi ki:
“Ben onun gülüşünü bilirim, ışığımdan parlak,
Gökyüzümde kayıp yıldız, karanlıkta ıssız.
Yalnız gecelere yoldaş olurdu bakışları,
Şimdi ben bile kararıyorum onsuz.”

Ben sustum…
Çünkü cevabım yoktu ne denize ne mehtaba,
Yalnızlığım ağır, kalbim yorgundu.
Senin gittiğin yerde bahar var mı bilmem,
Ama buralar kış, soğuk ve dilsiz.

Deniz ve mehtap hâlâ seni soruyor bana,
Ben her gece aynı sessizlikle susuyorum onlara.
Bir gün dönersen, bil ki gökyüzü şenlenecek,
Dalgalar sevinçle kıyıya vuracak,
Ve ben…
Artık susmayacağım,
“İşte, kalbim geldi” diyeceğim onlara.

Söz :Azrail